Uczniowie z trudnościami w czytaniu i pisaniu wymagają specjalnych form nauczania, atrakcyjnych pomocy dydaktycznych oraz indywidualnego podejścia dostosowanego do ich aktualnych potrzeb i możliwości.
Multimedia pozwalają realizować w praktyce ideę nauczania polisensorycznego, czyli angażującego wiele zmysłów jednocześnie: słuch, wzrok, dotyk i kinestezję. W tym przypadku dziecko jest w stanie wykorzystać zmysły, które są jego mocną stroną, a w tym samym czasie ćwiczyć i rozwijać słabsze.
Przełamywanie barier
Posłużenie się komputerem w pracy terapeutycznej przełamuje wiele barier. Dzięki zabawom multimedialnym dziecko doskonali sprawność manualną, rozwija pamięć, spostrzegawczość, umiejętność logicznego i kreatywnego myślenia, koncentruje swoją uwagę i aktywniej uczestniczy w zajęciach. Element zabawy w programie sprawia, że zostaje bezwiednie wciągnięte do nauki czytania i pisania, a do tego usprawnia wiele funkcji percepcyjno-motorycznych. Przyjemny charakter zajęć eliminuje przy tym lęk przed czytaniem i pisaniem, co samo w sobie jest dużym osiągnięciem terapeutycznym.
Niezbędna pomoc dydaktyczna
Należy jednak pamiętać, by traktować komputer jako jeden z wielu środków dydaktycznych, nie może on stać się głównym, bądź jedynym narzędziem pracy terapeutycznej. Jest on znakomitym dodatkiem urozmaicającym codzienne zadania, ale nie wyznacznikiem efektywnej terapii.
Spis przykładowych pakietów komputerowych do wykorzystania w pracy terapeutycznej z dziećmi dyslektycznymi można znaleźć na stronie serwisu w Niezbędniku. Zachęcam do poszukiwania różnorodnych programów komputerowych z przeważającą nutą edukacyjną, a nie zabawową.
Zobacz także: Pomoc uczniom z dyskalkulią