Urodził się w Lesznie Wielkopolskim. Po wojnie ukończył studia na filologii polskiej w Poznaniu i Wrocławiu. Debiutował na łamach prasy, związał się z poetami Nowej Fali. Pierwszy tomik jego poezji zatytułowany Ballada rycerska, Poezje (1956) zwrócił uwagę krytyków i czytelników. Kolejno pojawiają się następne zbiory: Menuet z pogrzebaczem (1958), Rozbieranie do snu (1959), Agresty (1963), Kanon (1963), Poezje wybrane (1968), Nie było lata (1970).
Poezję Grochowiaka nazywa się powszechnie poezją brzydoty, śmierci i wiąże się ją z modnym w tych latach kierunkiem - turpizmem. Turpiści włączyli w obręb literatury takie tematy, jak brzydotę, chorobę, śmierć, zniszczenie, rozkład. Odwoływali się do tradycji Boudelaire’a, baroku i średniowiecza, lecz stworzyli swój własny program. Reprezentowali własną wizję świata skoncentrowaną z odrażających konkretów twierdząc, że w ten sposób są bliżej prawdy o życiu i człowieku.
Grochowiaka uważa się za czołowego reprezentanta tego nurtu. On sam zresztą w jednym z utworów mówi: „Wolę brzydotę / Jest bliżej krwiobiegu...” Erotyki Grochowiaka, pełne cielesności i zmysłowości, stale krążą wokół motywu śmierci, cierpienia i rozkładu, oscylują od rozkoszy cielesnych do wizji szkieletu kochanki.
Tę obsesję brzydoty pogłębia świadomość tragizmu istnienia. Zbiór Płonąca żyrafa już samym tytułem nawiązuje do obrazu Salwadora Dali. W tytułowym wierszu pojawi się szczegółowy opis rozkładu ciała, bólu i cierpienia. Człowieka sprowadza się do pojęcia „mięso”, a cały proces życia to ból, opadanie oraz gnicie.
Zobacz też : Literatura lat wojennych
Stopniowo w poezji Grochowiaka pojawi się bunt przeciw nieubłaganym prawom natury. Obok zachwytów zmysłami są w wierszu poety cmentarze, pogrzeby i narodziny. „Bunt nie przemija, bunt się ustatecznia” - pisze autor w wierszu Do S. Oprócz poezji Grochowiak próbuje również prozy, pisze opowiadania i powieści, liczne słuchowiska radiowe i utwory sceniczne. Debiutuje powieścią Plebania z magnoliami (1956), potem wydaje tom opowiadań Lamentice (1958), a w 1963 r. Trismus - studium hitlerowca, opętańczo wiernego swej ideologii.
Z tematyką wojny próbuje zmierzyć się w książce Karabiny (1965). Z utworów dramatycznych na uwagę zasługują Szachy (1962), Ballada ciesielska (1963). Dramaturgia Grochowiaka wyczulona jest głównie na problemy moralno-polityczne i sprawy etyki w stosunkach międzyludzkich. Cała twórczość tego autora, który potrafił stworzyć własną estetykę opartą na antytezach i zaprzeczeniach, wyróżnia go spośród twórców tego pokolenia.
Zobacz też : Pokolenie "Współczesności" i "Nowa Fala"