Nowy Testament obejmuje 27 ksiąg (od narodzin Chrystusa po Apokalipsę św. Jana) i składa się z:
- Ewangelii - cztery opowieści o dziejach Chrystusa i jego nauce spisane przez św. Mateusza, św. Marka, św. Łukasza, św. Jana,
- Dziejów Apostolskich - dotyczą powstania pierwszych gmin chrześcijańskich,
- Listów Apostolskich - objaśniają naukę Chrystusa oraz normy moralne i obyczajowe,
- Apokalipsy św. Jana - tajemniczy poemat o Sądzie Ostatecznym, wizja końca świata.
Ewangelia
Słowo „ewangelia” oznacza „dobrą nowinę”, bowiem taką wymowę dla apostołów miało zjawienie się Chrystusa na ziemi. W skład Nowego Testamentu wchodzą cztery Ewangelie. Trzy pierwsze - Mateusza, Marka i Łukasza - obok pewnych różnic, wykazują bardzo wiele uderzających podobieństw. Ewangelia św. Jana odbiega od poprzednich stylem, terminologią, a niekiedy i treścią. Wszystkie jednak opowiadają o okolicznościach narodzin Jezusa, jego dzieciństwie, młodości, cudach i naukach, wreszcie o męczeńskiej śmierci i zmartwychwstaniu.
Chrystus jawi się w Ewangeliach jako Syn Boży, uzdrowiciel i cudotwórca. Do najbardziej znanych czynów Jezusa należą: zamiana wody w wino na weselu w Kanie Galilejskiej, rozmnożenie pięciu chlebów i dwóch ryb i nakarmienie nimi pięciu tysięcy ludzi, wskrzeszenie Łazarza, uzdrowienie chorych (w tym również trędowatych). Wśród nauk Jezusa naczelne miejsce zajmuje przykazanie miłości Boga i bliźniego.
Dzieje apostolskie
Dzieje apostolskie dotyczą wczesnego okresu chrześcijaństwa, gdy naukę Chrystusa głosili jego pierwsi uczniowie. Autor czerpie materiał do opisywanych wydarzeń od naocznych świadków lub z własnych spostrzeżeń. Opowiada najpierwotniejsze dzieje kościoła, głównie działalność dwóch apostołów - Piotra i Pawła. Zamieszcza także liczne przemówienia Piotra, Jakuba, Pawła, Szczepana i innych.
Zobacz też : Biblia - motywy biblijne
Listy Apostolskie
Wśród Listów Apostolskich na szczególna uwagę zasługuje Pierwszy List św. Pawła do Koryntian, w którym znajduje się Hymn o miłości. Początkowa jego część dowodzi potęgi miłości. Autor przedstawia również wizerunek człowieka, który odrzuca miłość: jest on podobny do brzęczącej miedzi i głucho brzmiącego cymbała.
W części drugiej rysuje obraz uczucia, które: nie zna zazdrości, „nie szuka poklasku”, „nie unosi się pychą”, „nie unosi się gniewem”. Wylicza także inne przymioty miłości: łaskawa, cierpliwa, ufna, doskonała, wieczna, niezniszczalna, największa. Tak przedstawiona miłość jest najwyższą wartością w życiu człowieka. Swój hymn kończy św. Paweł słowami: „Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy: z nich zaś największa jest miłość”.
Zobacz też : Nowy Testament - przypowieści
Apokalipsa św. Jana
Ostatnia księga Nowego Testamentu, zawiera widzenie apostoła, które dotyczy końca świata. Jest proroctwem pełnym symboli, metafor i alegorii. Wymiaru symbolicznego nabierają, kolory (biały - zwycięstwo, ognisty - wojna, cierpienie, czarny - głód, nędza, żałoba) i przedmioty (pieczęć - symbol boskich wyroków, baranek - Chrystus zbawiciel).
Do Apokalipsy św. Jana, która stała się symbolem katastrofy i zagłady, nawiązywało wielu późniejszych twórców, np. poeci „apokalipsy spełnionej”, T. Konwicki w tytule powieści Mała apokalipsa.
